Λιβάνιος

(Αντιόχεια 314 – 393 μ.Χ.). Ρήτορας. Υπήρξε δάσκαλος του Ιωάννη του Χρυσοστόμου και φίλος του βυζαντινού αυτοκράτορα Ιουλιανού, του επιλεγόμενου Παραβάτη. Καταγόταν από μεγάλη αστική οικογένεια της Αντιόχειας και απέκτησε ευρύτατη και καθαρά ελληνική μόρφωση. Δίδαξε τη ρητορική στην Κωνσταντινούπολη, στη Νίκαια, στη Νικομήδεια, στην Αθήνα και στην πατρίδα του. Ανέπτυξε τη χαρακτηριστική δραστηριότητα του Έλληνα σοφιστή και το έργο του έχει κυρίως ιστορικό ενδιαφέρον. Από τους 64 λόγους του, οι πιο ενδιαφέροντες είναι εκείνοι που αναφέρονται στον Ιουλιανό, καθώς διαφωτίζουν τη στάση των Ελλήνων εθνικών έναντι του χριστιανισμού. Ήταν οπαδός της αρχαίας ελληνικής θρησκείας και θεωρούσε τον ελληνισμό απαραίτητο τόσο για την παιδεία του όσο και για τη θρησκεία του. Συνεργάστηκε με τον Ιουλιανό για την αποκατάσταση της αρχαίας θρησκείας και αναγνωρίστηκε ως ηγέτης του ειδωλολατρικού κόσμου της εποχής του, αν και διατηρούσε φιλικές σχέσεις με πολλούς επιφανείς χριστιανούς, όπως με τον Βασίλειο τον Μέγα, με τον οποίο διατηρούσε αλληλογραφία. Από το πλήθος των έργων του –διδακτικά, φιλολογικά, λόγοι, επιστολές– ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι πολυάριθμες επιστολές του. Από τους λόγους του, σημαντικότεροι είναι ο Βασιλικός (προς τιμήν των αυτοκρατόρων Κώνστα και Κωνσταντίνου, 348 μ.Χ.), ο Αντιοχικός (όπου εγκωμιάζει την πατρίδα του, 360 μ.Χ.), πέντε λόγοι προς τιμήν του Ιουλιανού και τρεις επιτάφιοι για τον θάνατο του ίδιου αυτοκράτορα.